Księża kapelani odwiedzają systematycznie chorych na oddziałach szpitalnych w ramach tzw. obchodu duszpasterskiego.
Kaplica szpitalna jest dostępna do modlitwy dla wszystkich, choć zgodnie z decyzją Zarządu Szpitala pacjenci nadal nie mogą opuszczać oddziałów. Zachęcamy wszystkich pracowników naszego szpitala do modlitwy w kaplicy w czasie adoracji Najświętszego Sakramentu i różańca a także uczestnictwa we Mszy Świętej sprawowanej codziennie według porządku, który znajduje się na tablicach ogłoszeń na terenie szpitala.
Personel szpitala a także pacjenci, którzy mają prawo do opieki duszpasterskiej zawsze mogą skontaktować telefonicznie z księdzem kapelanem wybierając telefon z aparatu służbowego znajdującego się na terenie szpitala (##066, ##067).
Rodziny pacjentów, którzy chcą zadzwonić do księży kapelanów w sprawach duszpasterskich zawsze mogą skorzystać z bezpośrednich numerów telefonów udostępnionych na stronie internetowej kaplicy naszego szpitala.

NABOŻEŃSTWO RÓŻAŃCOWE
PONIEDZIAŁEK- PIĄTEK - GODZ. 14.00
SOBOTA – NIEDZIELA - GODZ. 10.00
DO WSPÓLNEJ MODLITWY ZAPRASZAJĄ KSIĘŻA KAPELANI

Gdy słyszymy „miesiąc maryjny”, najczęściej myślimy: maj, rzadziej: październik. Ale jest w ciągu roku liturgicznego jeszcze jeden cudowny miesiąc maryjny (dokładnie 32 dni) przypadający od połowy sierpnia do połowy września. W tym czasie przypada aż sześć świąt poświęconych Matce Bożej – takie ich nagromadzenie nie jest obecne w żadnym innym miesiącu roku, nawet w maju.
U początków tego wspaniałego miesiąca maryjnego warto prześledzić, pod jakimi tytułami czcimy w tym czasie Maryję i jakie wydarzenia z Jej życia wspominamy.
15 sierpnia – uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
Miesiąc maryjny w liturgii rozpoczyna największa uroczystość maryjna nie tylko tego okresu, ale – przynajmniej w powszechnej opinii wiernych – całego roku liturgicznego. Czcimy w niej tajemnicę wzięcia przez Boga Maryi do nieba z ciałem i duszą. Jej Niepokalane Ciało, którego nie dotknęła zmaza grzechu i które nosiło w sobie Zbawiciela – dostąpiło chwały nieba zaraz „po zakończeniu biegu życia ziemskiego”, jak to określa dogmat o Wniebowzięciu.
22 sierpnia – wspomnienie Najświętszej Maryi Panny Królowej
Święto to zostało wprowadzone do kalendarza liturgicznego w 1954 r. przez papieża Piusa XII. Początkowo obchodzone było w dniu 31 maja, ale w wyniku posoborowej reformy kalendarza liturgicznego przesunięto je na dawny ostatni dzień oktawy uroczystości Wniebowzięcia Maryi (22 sierpnia). W tym święcie czcimy tajemnicę Ukoronowania Najświętszej Maryi Panny na Królową nieba i ziemi. W ciągu ośmiu dni obchodzimy więc dwa święta odnoszące się do dwóch ostatnich tajemnic różańca.
Warto dodać, że wedle kalendarza tradycyjnego (coraz szerzej dziś używanego) również przypada w tym dniu wspomnienie maryjne – obchodzone jest święto Niepokalanego Serca Maryi.
26 sierpnia – uroczystość Matki Bożej Częstochowskiej
Ta uroczystość obchodzona jest w Kościele polskim. Jasna Góra to od wieków najważniejsze polskie sanktuarium maryjne – duchowa stolica naszego kraju. Uroczystość NMP Częstochowskiej została ustanowiona dla diecezji polskich w XX w., a inspirację do tego dał bł. Honorat Koźmiński. Warto pamiętać, że właśnie w sierpniu od wielu lat każdego roku do tronu Matki zmierzają pielgrzymki piesze i rowerowe ze wszystkich zakątków Polski.

Dopóki żyjemy, stale coś robimy i inni poznają nas po tym, co zdziałaliśmy. Z Księgi Rodzaju dowiadujemy się, że Bóg: ukończył w dniu szóstym swe dzieło, nad którym pracował, odpoczął dnia siódmego po całym swym trudzie, jaki podjął (Rdz 2, 2). W biblijnym opisie stworzenia Bóg wypowiada słowo, ale ono jest wiecznym działaniem; stało się światłością, ziemią, morzem, roślinami, ciałami niebieskimi, ptactwem, zwierzętami, ludźmi. Stworzony świat jest więc urzeczywistnioną Boża myślą, a w nim znajdujemy się my - ludzie - z jakże ogromnym potencjałem twórczym i naszą aktywnością. Praca i wypoczynek przynależy ludzkiej osobie, życie człowieka jest na przemian pracą i wypoczynkiem. W poszczególnych okresach wygląda to różnie; w dzieciństwie inaczej niż w wieku dojrzałym, a już zupełnie inaczej w jesieni życia. Zawsze jednak jesteśmy tym, czym uczynił nas Bóg i czym my sami siebie czynimy także poprzez pracę i kulturę wypoczynku. Żyć oznacza pracować razem z "pracującym Bogiem", bo w sensie filozoficznym, jest On definiowany jako pełnia działania. Żyć, znaczy także wypoczywać wraz z Nim.
W Ewangelii Jezus mówił o sobie i Ojcu, jako o tych, którzy stale działają, pracują (por. J 5, 17). Także apostołowie zostali kiedyś zaproszeni przez Jezusa do skorzystania z wypoczynku, byli bowiem zmęczeni i głodni: Pójdźcie wy sami osobno na miejsce pustynne i wypocznijcie nieco (Mk 6, 31). Ich miejscem odpoczynku miał być piękny teren przy Betsaidzie, gdzie w wiosennej porze było tam dużo zieleni.
Zaproszenie apostołów do wypoczynku to piękny przejaw troski ze strony Jezusa o utrudzonych uczniów. Wiemy z dalszego opisu tego zdarzenia, że za apostołami podążyli ludzie i wypoczynek na osobności nie był możliwy. Miłość nakazała apostołom być przy nauczającym Panu i przy spragnionych słowa Bożego ludziach. Polecenie Jezusa: odpocznijcie nieco, pewnie znaczyło zaprzestańcie teraz swej aktywności, dajcie wytchnienie ciału, abyście mogli nabrać siły do dalszego działania. Jezusowa próba wprowadzenia równowagi pomiędzy pracą apostołów a ich odpoczynkiem w samotności i spokoju nie powiodła się. Nam czasami także nie udaje się odpoczywanie, a bywa i tak, że jest ono wręcz niemożliwe. Przeszkodą są różne; niekiedy nie są one zależne od nas. Zazwyczaj jednak my sami musimy zadbać o to, aby móc dobrze wypocząć.
Kościół, troszcząc się o człowieka, uczy go poprawnej relacji do Boga, do samego siebie i do bliźnich także wówczas, gdy zachęca go do dobrego wykorzystania wolnego czasu. Człowiek potrzebuje odpoczynku, aby móc w pełni zrealizować swe powołanie. Wolny czas i odpoczynek są znamieniem wolności człowieka. Jawi się jako zadanie do wypełnienia odpowiednimi treściami, aby jeszcze bardziej móc zbliżyć się do Boga i do ludzi. Sens wolnego czasu chrześcijanin odkrywa także w ramach spełniania swoich obowiązków religijnych. Święcenie dnia świętego, jest oddaniem czci Bogu. Jest także budowaniem braterskiej wspólnoty Kościoła. Odpoczynek świąteczny jest też zapowiedzią "wiecznego święta". Każdy zaś odpoczynek, także ten wakacyjny, jest szansą do rozwoju naszej osobowości.
Sobór Watykański II naucza: Niech wolny czas będzie użyty należycie dla odprężenia duchowego, wzmocnienia zdrowia psychicznego i fizycznego przez swobodne zajęcia i studia, przez podróże w obce strony, dzięki którym doskonali się umysł i ludzie wzbogacają się przez wzajemne poznanie (KDK 61).Czas wolny jest stanem polegający na swobodnym oddawaniu się dobrowolnie wybranym czynnościom, aby móc wypocząć. Wyrwanie się z monotonii pracy, organizowane gry, zabawy, hobby, podziwianie dzieł sztuki i turystyka pomaga nam w jego odpowiednim spędzeniu. Gdy podróżujemy, doświadczamy odmiany i czegoś nowego, bo zwykle jest to jakiś kontakt z rzeczywistością nieznaną. Nowość jako taka nas pociąga, rodzi ciekawość i zadowolenie. Także podróże do miejsc dobrze nam już znanych przyczyniają się do naszego wypoczynku, choć my już tam nic nowego nie odkrywamy. Jednak wówczas budzi się jakiś sentyment; powracamy do minionych lat.

Z woli Ojca Świętego Franciszka przeżywamy w Kościele Rok św. Józefa. Warto więc poświęcić parę chwil na choć krótka refleksję na temat tego niezwykłego świętego. Dlaczego niezwykłego? Nie wiele mamy informacji na Jego temat, ale z tych, które mamy możemy wiele wywnioskować. Ewangelie nie przytaczają ani jednego słowa, które miałby wypowiedzieć Opiekun Pana Jezusa. Widzimy go jako człowieka milczenia a jednocześnie jako człowieka czynu. Z pewnością nie było mu łatwo. Od samego początku widzimy jak napotyka kolejne trudności. Kiedy postanawia spędzić życie z Maryją nagle dowiaduje się, że Ona jest brzemienna. To musiał być ogromny cios dla Józefa. On jednak nie podejmuje łatwych decyzji. Myśli, zastanawia się, rozeznaje. Ostatecznie posłuszny słowu anioła bierze Maryję do siebie i staje się Opiekunem Jej Dziecka. Uczy nas w ten sposób zawierzenia Bogu i posłuszeństwa jego woli. Lęk, pojawiające się wątpliwości nie są przeszkodą, gdy ufamy i wierzymy.
Papież Franciszek w Liście Apostolskim Patris Corde napisał: „Także poprzez niepokój Józefa przenika wola Boga, Jego historia, Jego plan. W ten sposób Józef uczy nas, że posiadanie wiary w Boga obejmuje również wiarę, że może On działać także poprzez nasze lęki, nasze ułomności, nasze słabości. Uczy nas także, że pośród życiowych burz nie powinniśmy bać się oddać Bogu ster naszej łodzi. Czasami chcielibyśmy mieć wszystko pod kontrolą, ale On zawsze ma szersze spojrzenie”. Bóg jest ponad tym wszystkim, co przeżywamy i czego doświadczamy. On może posłużyć się trudnościami, by doprowadzić nas do jeszcze większego dobra. Wędrując dalej ze św. Józefem widzimy go w kolejnej dramatycznej sytuacji. Trzeba było udać się do Betlejem na spis ludności. Długa podróż z matką oczekującą Dziecka. W Betlejem okazuje się, że nie ma dla Nich miejsca. Józef jednak się nie poddaje, nie rezygnuje, nie narzeka. W stajni, którą ma do dyspozycji przygotowuj najlepiej jak tylko można godne miejsce na narodziny Syna Bożego. Święty Józef był człowiekiem odważnym, który stawiał czoła trudnościom, jednak zawsze w posłuszeństwie Bogu.