Jeżeli życie jest szkołą umierania, to śmierć jest szkołą życia. Kto chce, by jego śmierć była krokiem w życie wieczne z Bogiem, ten codziennie żyje z Bogiem. Czas płynie, zmieniają się pory roku, i znów mamy listopad - miesiąc refleksji, zadumy nad sensem ludzkiego życia i przemijania. To czas patrzenia na życie przez pryzmat wieczności. A odwiedzanie grobów bliskich staje się dla nas zachętą do zastanowienia się nad sensem naszego życia, naszych codziennych zmagań i przypomina o nieuchronności śmierci. I to, czy owa refleksja będzie radosna i pełna nadziei, czy też smutna i przygnębiająca, zależy od naszej wiary bądź niewiary w życie po życiu. Listopadowa zaduma jest bliska pytaniu o sens istnienia i życia człowieka, a Uroczystość Wszystkich Świętych jest zawsze okazją do tego, by podziękować za świętych, których znamy a także odczytać nasze zaproszenie do tego, by szukać dróg świętości w codziennym życiu. W Dzień Zaduszny pamiętamy o tych, których już nie ma pośród nas a nawiedzając cmentarze otaczamy ich naszą modlitwą. Jedni odeszli kiedy byli na etapie pięknej wiosny życia odchodząc zbyt młodo, inni kiedy ich życie było jak lato, a nieliczni doczekali jesieni życia. Odeszli pozostawiając żal, smutek, pustkę. Oddalibyśmy nieraz wiele, żeby niektórych z nich przywrócić do życia. Niestety, to nie jest możliwe. Czynimy więc to, co jest w naszej mocy: porządkujemy groby, stroimy kwiatami i wieńcami, zapalamy na grobach znicze, modlimy się przy ich grobach, a także polecamy ich dusze modlitwom Kościoła – dając na wypominki czy zamawiając w ich intencji Msze Św. Nam nie pozostaje nic innego jak tylko cieszyć się każdym dniem i dziękować za niego Panu Bogu, także wtedy gdy doświadczamy choroby i cierpienia. Ono bowiem paradoksalnie może nas jeszcze bardziej do Niego zbliżyć. Nie marnujmy czasu na byle jakość – może warto uśmiechnąć się przez deszcz, Życie jest tylko chwilą. Zapewne wszyscy wiemy, że nasze życie jest powolnym umieraniem, próbujemy temu przeszkodzić i staramy się wszelkimi sposobami przedłużyć życie nasze i naszych bliskich. Wiemy, że każde życie kończy się śmiercią, próbujemy tego uniknąć, mamy nadzieję na życie. Człowiek zawsze się cieszy, kiedy zda sobie sprawę, że to jeszcze nie koniec naszej wędrówki tu na ziemi. Dopiero kiedy ze śmiercią spotkamy się oko w oko czujemy się naprawdę bezsilni. Cała nasza wiedza przynosząca nam ulgę w cierpieniu i przedłużająca życie, opuszcza nas i pozostawia samych nad grobem. Musimy mieć świadomość tego, że życie jest szkołą umierania. Całe życie człowieka i jego przebieg przypomina nam o jego końcu. Świeca chrzcielna i gromnica ograniczają nasze życie od jego początku do końca. Kwiaty urodzinowe, jak również kwiaty na grobie, w równym stopniu oznaczają znikomość tego życia i kruchość naszej istoty. Tak więc życie jest umieraniem, a śmierć: rodzeniem się. Jeżeli życie jest szkołą umierania, to śmierć jest szkołą życia. Kto chce, by jego śmierć była krokiem w życie wieczne z Bogiem, ten codziennie żyje z Bogiem. Człowiek, który żyje z Bogiem, nawet w chwili śmierci nie rozpacza, bo wie, że czeka go życie i szczęście wieczne z Bogiem. Biedny jest natomiast ten, kto w swoim doczesnym życiu nie miał czasu dla Boga. Taki człowiek dopiero u kresu swego życia zrozumie, że swoje życie zmarnował. Jak zatem ważna jest ta zaduma- zaduma „listopadowa” nad czasem, nad wszystkimi materialnymi rzeczami, które posiadamy, nad tym ile poświęcamy czasu sobie, swoim potrzebom a ile mamy go dla drugiego człowieka. Niech ta listopadowa zaduma ukaże nam nicość rzeczy materialnych, rzeczy przemijających a wzbogaci naszą wiarę w to, że najważniejszy jest drugi człowiek, którego tak bardzo szybko możemy stracić, by móc go ponownie odzyskać- odzyskać w wieczności. Zechciejmy zatrzymać się na chwilę i pomyśleć o tym, jak żyć pomiędzy niebem a ziemią? Wystarczy nadać nową intencję każdemu naszemu uczynkowi na rzecz bliźniego, dzielić się z nim miłością, kimkolwiek by nie był, a każdy dzień życia zacznie służyć naszemu przygotowaniu na dzień ostateczny, gromadząc dobra, których mól nie zniszczy. Jesienna zaduma dająca się odczuć szczególnie w pierwszych dniach listopada, zachęca nas, abyśmy często spoglądali w górę. Niech to spojrzenie w niebo przypomina nam wezwanie św. Jana Pawła II, który w czasie swojej pielgrzymki do Polski, będąc w Starym Sączu wołał: - Święci pragną świętości".

 Często okres zwykły w ciągu roku liturgicznego bywa tylko i wyłącznie kojarzony z trzydziestoma trzema lub trzydziestoma czterema tygodniami, podczas których nie celebruje się żadnej ważnej tajemnicy wiary związanej z życiem i misją Chrystusa. Inne okresy natomiast nie tylko wspominają takie wydarzenia, ale całkowicie poświęcone są oddaniu ich teologicznej głębi. Nawet ich nazwy wprost wskazują na ścisły związek z tymi zbawczymi faktami (np. Boże Narodzenie). Inne okresy są zaś formami przygotowania do tych wydarzeń (np. Adwent czy Wielki Post). Tego typu wyobrażenie o okresie zwykłym nie jest jednak właściwe. Tworzy on bowiem jakby codzienność roku liturgicznego, w której najważniejsze jest właściwe celebrowanie misterium Chrystusa w każdą niedzielę.
Dlatego też okres zwykły jest bardzo mocno ukierunkowany na osobę Jezusa Chrystusa. Oddaje on jednak nie jakieś jedno wydarzenie z Jego życia, lecz całość posłannictwa, którym Bóg Go obdarował dla naszego zbawienia. A zatem zawiera się w nim prawda o wcieleniu Jezusa, o Jego ziemskim życiu, męce, ofierze krzyżowej i wreszcie o Jego zmartwychwstaniu i wejściu do chwały nieba. Zielony kolor szat liturgicznych stosowany w okresie zwykłym dosyć dobrze oddaje jego charakter. Symbolizuje on życie i nadzieję. Zawiera się w nim symbolika życia jako całości przepełnionej ożywczym tchnieniem Boga. Dzięki temu egzystencja każdego chrześcijanina jest przeniknięta nadzieją życia wiecznego.