Księża kapelani odwiedzają systematycznie chorych w ramach tzw. obchodu duszpasterskiego udzielając sakramentów świętych z uwzględnieniem procedur epidemiologicznych. Zachęcamy wszystkich pracowników naszego szpitala do modlitwy w kaplicy w czasie adoracji Najświętszego Sakramentu i modlitwy różańcowej a także uczestnictwa we Mszy Świętej sprawowanej codziennie według porządku, który znajduje się na tablicach ogłoszeń na terenie szpitala. Kaplica szpitalna jest dostępna do modlitwy dla wszystkich, choć w obecnej sytuacji chorzy na razie nie mogą opuszczać oddziałów szpitalnych przychodząc na modlitwę.
Personel szpitala a także pacjenci, którzy mają prawo do opieki duszpasterskiej zawsze mogą skontaktować telefonicznie z księdzem kapelanem wybierając telefon z aparatu służbowego znajdującego się na terenie szpitala (##066, ##067).
Rodziny pacjentów, którzy chcą zadzwonić do księży kapelanów w sprawach duszpasterskich zawsze mogą skorzystać z bezpośrednich numerów telefonów udostępnionych na stronie internetowej kaplicy naszego szpitala.

W imieniu księży kapelanów MSzS w Radomiu
- ks. dr Radosław Kacprzak

NABOŻEŃSTWO RÓŻAŃCOWE
PONIEDZIAŁEK - PIĄTEK - GODZ. 14.00
SOBOTA - NIEDZIELA - GODZ. 10.00
DO WSPÓLNEJ MODLITWY ZAPRASZAJĄ KSIĘŻA KAPELANI

NABOŻEŃSTWO MAJOWE
PONIEDZIAŁEK - PIĄTEK - GODZ. 14.30
SOBOTA - NIEDZIELA - GODZ. 10.30
ZAPRASZAMY DO WSPÓLNEJ MODLITWY
- KSIĘŻA KAPELANI

Słowo "maj" stanowi nie tylko nazwę miesiąca, lecz określenie młodej zieleni. "Chwalcie łąki umajone, góry, doliny zielone. Chwalcie cieniste gaiki, źródła i kręte strumyki" mówi pieśń sławiąca Maryję. W kościołach mai się ołtarze, przybiera się tez kwiatami przydrożne kapliczki i krzyże. W maju wszystko budzi się do życia. Słowiki śpiewają, kukułka kuka i wróży, bociany poprawiają swoje gniazda po zimie, żaby dają wieczorne koncerty, bzy i konwalie zaczynają kwitnąć, a pąki drzew zawiązywać owoce. W maju pękają pąki kasztanów i zawiadamiają, że czas na złożenie egzaminu dojrzałości, a zakochani maturzyści są nim przejęci. Wszystko staje się nowe i piękne. Można w tym czasie usłyszeć jak rośnie trawa i zobaczyć o poranku jak kąpie się w kroplach rosy.
Miesiąc maj jest w szczególny sposób poświęcony Maryi - Matce Boga i naszej Matce. Niemal w każdym kościele i w każdej kaplicy w Polsce przez cały ten miesiąc gromadzi się lud wierny, by wspólnie z kapłanami modlić się do Boga za wstawiennictwem Matki Najświętszej odśpiewując Litanię Loretańską. Właściwie cały ten miesiąc jest świętem wspomnień. Już pierwszego maja jest święto robotnicze, któremu patronuje św. Józef - pracowity cieśla i opiekun Świętej Rodziny. Trzeciego maja obchodzimy uroczystość Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski, głównej Patronki naszej ojczyzny. W tym dniu obchodzimy także rocznicę uchwalenia Konstytucji. Czwartego maja świętują strażacy, gdyż obchodzimy w tym dniu wspomnienie świętego Floriana Męczennika, który jest patronem m.in. strażaków. Ósmego maja Kościół obchodzi uroczystość świętego Stanisława, Biskupa i Męczennika, szczególnego a zarazem potężnego patrona Polski. W tym roku w maju, a dokładnie 20 wypada także uroczystość Najświętszej Maryi Panny, Matki Kościoła, głównej patronki diecezji drohiczyńskiej. Świętowanie tej uroczystości związane jest ze świętowaniem Niedzieli Zmartwychwstania Pańskiego, a obchodzimy ją zawsze w poniedziałek po Niedzieli Zesłania Ducha Świętego. Natomiast 24 maja obchodzimy wspomnienie Najświętszej Maryi Panny Wspomożycielki Wiernych, a 31 maja - święto Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny. Jak da się zauważyć, cały maj jest przeplatany świętami maryjnymi i nie bez powodu mówi się, że jest on miesiącem Jej poświęconym. Jak Polska długa i szeroka, w domach, wsiach, osadach, miastach ludzie schodzą się wieczorami na wspólne modlitwy, zwane nabożeństwem majowym. Nabożeństwo to przemawia do każdego serca tak silnie, że niejeden zdecydowany przeciwnik Kościoła rad dołącza do śpiewającej gromady. Wieczory majowe są ciepłe i wonne. Na błękit nieba nakładają się różowe blaski. Ptactwo zasypia, tylko jeszcze słowik śpiewa Najświętszej Panience piosenkę na dobranoc.

Ten czas trwający 50 dni obchodzi się z wielką radością jako jeden dzień świąteczny, jako "wielką niedzielę". Trwa on od Niedzieli Zmartwychwstania do uroczystości Zesłania Ducha Świętego. Osiem pierwszych dni Okresu wielkanocnego stanowi Oktawę Wielkanocy. Obchodzi się je jako uroczystości, mają więc one charakter bardzo uroczysty.
Wynika to z faktu, że prawda o Zmartwychwstaniu - największa i najradośniejsza powinna stać się osobistym przeżyciem każdego chrześcijanina. W tym przeżyciu pomocna ma być liturgia, zwłaszcza niedzieli, z których każda jest powtórzeniem Wielkanocy (stąd nazwy II, III itd. Niedziela Wielkanocy).
Ostatnim dniem oktawy wielkanocnej jest II Niedziela Wielkanocna, czyli Miłosierdzia Bożego. Zewnętrznymi oznakami przeżywanego okresu wielkanocnego są: krzyż z czerwoną stułą, paschał i figura Zmartwychwstałego, umieszczone przy ołtarzu. Symbole zmartwychwstania pozostają przy ołtarzu do uroczystości Zesłania Ducha Świętego.

Z woli Ojca Świętego Franciszka przeżywamy w Kościele Rok św. Józefa. Warto więc poświęcić parę chwil na choć krótka refleksję na temat tego niezwykłego świętego. Dlaczego niezwykłego? Nie wiele mamy informacji na Jego temat, ale z tych, które mamy możemy wiele wywnioskować. Ewangelie nie przytaczają ani jednego słowa, które miałby wypowiedzieć Opiekun Pana Jezusa. Widzimy go jako człowieka milczenia a jednocześnie jako człowieka czynu. Z pewnością nie było mu łatwo. Od samego początku widzimy jak napotyka kolejne trudności. Kiedy postanawia spędzić życie z Maryją nagle dowiaduje się, że Ona jest brzemienna. To musiał być ogromny cios dla Józefa. On jednak nie podejmuje łatwych decyzji. Myśli, zastanawia się, rozeznaje. Ostatecznie posłuszny słowu anioła bierze Maryję do siebie i staje się Opiekunem Jej Dziecka. Uczy nas w ten sposób zawierzenia Bogu i posłuszeństwa jego woli. Lęk, pojawiające się wątpliwości nie są przeszkodą, gdy ufamy i wierzymy.
Papież Franciszek w Liście Apostolskim Patris Corde napisał: „Także poprzez niepokój Józefa przenika wola Boga, Jego historia, Jego plan. W ten sposób Józef uczy nas, że posiadanie wiary w Boga obejmuje również wiarę, że może On działać także poprzez nasze lęki, nasze ułomności, nasze słabości. Uczy nas także, że pośród życiowych burz nie powinniśmy bać się oddać Bogu ster naszej łodzi. Czasami chcielibyśmy mieć wszystko pod kontrolą, ale On zawsze ma szersze spojrzenie”. Bóg jest ponad tym wszystkim, co przeżywamy i czego doświadczamy. On może posłużyć się trudnościami, by doprowadzić nas do jeszcze większego dobra. Wędrując dalej ze św. Józefem widzimy go w kolejnej dramatycznej sytuacji. Trzeba było udać się do Betlejem na spis ludności. Długa podróż z matką oczekującą Dziecka. W Betlejem okazuje się, że nie ma dla Nich miejsca. Józef jednak się nie poddaje, nie rezygnuje, nie narzeka. W stajni, którą ma do dyspozycji przygotowuj najlepiej jak tylko można godne miejsce na narodziny Syna Bożego. Święty Józef był człowiekiem odważnym, który stawiał czoła trudnościom, jednak zawsze w posłuszeństwie Bogu.