W tym roku 1 grudnia zaczyna się kolejny adwent. Wielu osobom wydaje się, że jest to czas umartwienia i pokuty, czego symbolem jest fioletowy kolor szat liturgicznych. Jest to jednak bardzo skojarzenie, od którego warto uwalniać swoje serce. Słowo adwent pochodzi od łacińskiego słowa adventus, które oznacza przyjście. Jest to okres duchowego przygotowania i radosnego oczekiwania na Boże Narodzenie. Kiedy oczekujemy na ważne wydarzenie w naszym życiu wtedy planujemy całą uroczystość – miejsce, menu, układamy listę gości, robimy porządki, sporządzamy zapasy. Cieszy nas myśl o zbliżającym się radosnym wydarzeniu i czujemy z tego powodu ekscytację. Jednak w czasie przygotowań nie świętujemy – w przeciwnym razie trudno by było odróżnić przygotowania od samego święta. Radość adwentu ma głębokie, duchowe podstawy: oczyszczamy nie tylko nasze mieszkania, ale głównie nasze serca i dusze. Przebaczenie, pojednanie, odpuszczenie – to nasze główne zadania w tym czasie. Wymaga to chwili refleksji, zatrzymanie się w pogoni świata, aby spojrzeć w głąb siebie i na nowo odnaleźć sens życia, sens codziennych wysiłków i ogromną potrzebę dzielenia się z drugim człowiekiem. Pomocą mogą być tutaj rekolekcje proponowane w wielu parafiach a także szpitalnej kaplicy. Ważne jest w tym czasie, by odnaleźć chwile spokoju i odrobinę przestrzeni na przemyślenia i zatrzymać się w biegu codziennych spraw, przyjrzeć się sobie, swojemu życiu i ludziom wokół. Jest to czas cudów. Ale cuda nie dzieją się same – wymagają naszego zaangażowania, naszej energii, wiary i poczucia wdzięczności za to, co już mamy. Zbyt często cuda, których doświadczamy w naszym codziennym życiu traktujemy jako coś normalnego, naturalnego. Przyzwyczajamy się do nich. Niestety ten brak wdzięczności często otwiera drzwi do tego, aby to utracić… Zanim doświadczymy więc bolesnej straty, dziękujmy, dziękujmy za wszystko, co do nas przychodzi!

Jak długo trwa adwent?

Czas adwentu zaczyna się na cztery tygodnie przed świętem Bożego Narodzenia. U nas jest to okres do zmierzchu 24 grudnia. W kościołach dominuje wówczas kolor fioletowy, który wprawdzie jest symbolem pokuty – jednak nie jest to czas smutny, ale zachęta do refleksji i przemiany. Tradycją są msze odprawiane w czasie adwentu o świcie, zwane roratami. Są to msze ku czci Maryi, na pamiątkę tego, że z ufnością i pokorą przyjęła wiadomość od Archanioła Gabriela, zwiastującego, iż zostanie matką Syna Bożego. Początki praktykowania adwentu sięgają IV wieku n.e., a więc czasów, kiedy zaczęto obchodzić Boże Narodzenie. Wiemy przecież, że nie jest znana prawdziwa data narodzin Jezusa, a czas świąt jest datą umowną. Z psychologicznego punktu widzenia ten czas świąt został wybrany idealnie, absolutnie optymalnie, gdyż w tym czasie, mamy najdłuższe najkrótsze dni.., co sprzyja trudnemu nastrojowi Na początku, aż przez dwa kolejne wieki adwent był krótszy. Obecny, czterotygodniowy, obchodzony jest od wieku VI. Początkowo adwent miał charakter pokutny – powstał niejako przez analogię do Wielkiego Postu. Przez 40 dni przygotowywano się do Wielkanocy – na wzór Jezusa, który pościł 40 dni na pustyni. Jednak adwent to oczekiwania na narodziny – jest to więc czas nie smutny, ale radosny!